Dag 11: Dubrovnik-Trebinje-Vjetrenica-Mostar

Na het ontbijt hebben we uitgecheckt bij iemand anders dan de af en toe behoorlijk chagrijnige eigenaresse. We reden aan en maakten nog een paar mooie foto's met Dubrovnik op de achtergrond. Dit keer verloopt het bij de grensovergangen wel soepel. De douanebeambte grapt zelfs 'PSV' als hij ziet dat we uit Nederland komen. We rijden even door Trebinje (Bosnië) maar besluiten niet uit te stappen. Het ziet er wel aardig uit, maar voor nu rijden we liever meteen door naar Mostar, omdat we niet weten wat we onderweg nog tegenkomen.

We zien een afslag met een bord met een plaatje van een grot. We nemen de afslag en komen in het dorpje Vjetrenica uit. Hier lopen we eerst zo'n anderhalf uur rond tussen de kapotgeschoten en afgelegen woningen. De meeste staan op instorten, sommige zijn nog bewoond. We eten vijgen uit de boom die staat in een tuin van een verlaten huis. De stille getuigen van de oorlog maken indruk. Er zijn aan het aantal grafstenen te zien meer doden dan levenden in dit dorp. Het meest bizar is een huis dat op instorten staat en waarvan de deur naar binnen is gevallen. Voorzichtig lopen we naar binnen en we zien een bed, een stapel matrassen, twee stoelen en een wastafel staan. Alsof mensen het aan de kant hebben geschoven en zo zijn gevlucht. Wat een bizarre gewaarwording. Op het geblaat van een schaap na is het doodstil in het dorp.

Na even wat gedronken te hebben bij het enige terras van het dorp en in de wijde omgeving, lopen we naar de grot. Voor € 7,50 pp krijgen we een (bijna-privé)rondleiding van de slechtst Engels sprekende voor gids die ik ooit heb meegemaakt. De andere gast is een local. Vragen die ik stel begrijpt hij niet of hij kijkt me aan met een blik van waarom vraag je dit nou weer, terwijl de vragen toch echt niet dom zijn. Beetje jammer, maar desondanks wel mooi om te zien.

We vervolgen onze weg naar Mostar. Ook hier komen we langs de weg tientallen grafstenen tegen van meestal jonge, maar bijna altijd mannen, die zijn omgekomen in het verkeer. Dit dagen we ook in de vorige landen. Niet verbazend als je ziet hoe ze hier rijden. We stoppen bij een Pekara en voor een paar euro eten we onze buiken weer rond. Omdat we allebei heel nodig moeten stoppen we ergens langs de kant van de weg. Ja, ook dit is roadtrippen, met de wc-rol langs de kant van de weg stoppen.

We rijden langs afgelegen dorpen met huizen waarvan alleen de muren nog overeind staan. Geen daken en geen binnenste, slechts het karkas. Ook passeren we vele kerkhoven met kruizen, christelijke begraafplaatsen dus. Vind ik vrij vreemd in een overwegend islamitisch land.

In Mostar worden we hartelijk ontvangen door de gastheer. We krijgen zelfs een fles wijn omdat het onze huwelijksreis is. We hebben een prima kamer, een verademing na de kleine ruimte in Dubrovnik. We lopen in een paar minuten Mostar in. Het oude centrum bestaat eigenlijk uit maar een hoofdstraat, die je ook over de Oude Burg (Stari Most) leidt. Aan weerszijden vind je te dure souvenirswinkeltjes. Jammer, want dat verpest de mooie straat, hoewel er niet aan je getrokken wordt. De sfeer is hier anders, het is moeilijk uit te leggen. Het heeft niet met de locals te maken, maar met de hordes toeristen die allemaal tegelijk een selfie op de brug willen maken. Een paar waaghalzen springen vanaf de brug de prachtige Neretva in. De toeristen hier komen uit andere delen van de wereld. We zien veel Arabische families met vrouwen die niqaabs dragen. Veel West-Europese talen horen we niet, af en toe wat Duits maar nog geen woord Nederlands. We volgen de hoofdstraat het centrum uit en komen langs een boel zwerfkinderen. Een winkeleigenaresse probeert ze weg te jagen. Ze hangen bijna aan de toeristen en lopen een stuk met je mee. Een stuk verderop zitten vrouwen met kinderen langs de straat te bedelen. Het zijn er zeker een stuk of 6. Naast de bedelende mensen zijn er ook een aantal zwerfhonden en -katten zoals ook in de andere landen het geval is.

's Avonds wordt het iets rustiger. We eten wat in een restaurant langs/boven de Neretva met uitzicht op de brug. Je kunt je bijna niet voorstellen dat deze 16de eeuwse brug in de Bosnische Oorlog totaal verwoest is. De brokstukken hebben ze uit de rivier gevist en deze zijn gebruikt voor de wederopbouw. Ook de meeste andere gebouwen in het oude centrum zijn hersteld. Je ziet echter bij sommige gebouwen de sporen van de oorlog nog. Of ze dit bewust zo hebben gelaten of dat men er niet aan toe is gekomen durf ik niet te zeggen, maar het straalt wel wat uit.