Dag 7: Shkodër-Tivat

Vanuit het hotel gaan we naar het fort van Rozafa. De laatste paar 100 meter zijn erg gevaarlijk omdat de stenen extreem glad zijn. We slippen dan ook een paar keer flink met de auto. Aan te raden is om de auto een parkeerplaats lager te zetten, maar die man zei ons zo onvriendelijk dat we € 1,50 moesten betalen dat we uit principe weigerden. Het fort zelf zijn we niet binnen gegaan we hadden er wel al genoeg gezien. Het uitzicht is wel weer mooi.

We rijden richting Montenegro. We staan in de file voor de grensovergang, zo'n 2 uur lang. Onderweg komen we hele families bedelende zigeunervrouwen en kinderen tegen. Het raakt me omdat ik niet weet hoe ze leven, of ze hun armoe faken of echt slecht af zijn. Ik heb vanmorgen wat research gedaan en ik heb gelezen dat de bedelende vrouwen met hun slapende kinderen deze drogeren omdat ze altijd slapen en nooit huilen of rondlopen. Feit is dat de bedelende kinderen het geld linea recta af moeten staan aan hun moeders en misschien later nog aan andere mensen. Die onwetendheid maakt dat ik het moeilijk vind om met volle overtuiging iets te geven. Toch kan ik me niet altijd inhouden als die zielige koppies zie. Dit keer gaf ik onze laatste Albanese Leks. Daar heb ik dan iets minder moeite mee, maar liever had ik ze iets te eten gegeven. Maar welke ouder laat zijn kind nu bedelen? En waar zijn de mannen?

We komen (3 uur later dan gepland) aan in Tivat. Rondom de andere badplaatsen was er namelijk ook flink file. Politieagenten staan net als in de andere landen ook hier met stopbordjes (groen aan de ene kant, rood aan de andere kant). Ze staan op een kruispunt te kletsen en fluiten zo nu en dan uit het niets terwijl ze het stopbord als vliegenmepper lijken te gebruiken.

We hebben werkelijk een fantastische kamer met een ontzettend leuke gastheer die ons later een bosje bloemen en snoepjes komt brengen omdat het onze honeymoon is.
We horen dat er 's avonds in Kotor een parade is van bootjes met vuurwerk. Omdat we genoeg in de auto hadden gezeten (6 uur) zijn we er met een boot naar toe gegaan. Zo kreeg je de plaatsen ook vanuit de baai mee. We moesten best een behoorlijke tijd wachten voordat de parade begon. Eerst kwam de plaatselijke scouting (zo leek het) langs in zeilbootjes en daarna de locale fanfare, 2 keer. Toen het eindelijk begon werd er Montenegrijnse hoempapa/apresskimuziek gedraaid. De bootjes zien eruit als kleine varende carnavalswagens. Grappig om te zien, hoewel een tikkeltje langdradig als ze voor de 2de keer langs komen varen. Persoonlijk houdt ik meer van het Brabants en Limburgs carnaval.